De zomervakantie zat er weer op en de eerste schooldag was een feit. Een nieuwe juf in een klaslokaal op de eerste verdieping. Letterlijk de bovenbouw. Groep 5. Spannend allemaal. Zou de juf strenger zijn? Wordt er voortaan huiswerk meegegeven? Allemaal van die vragen die een meisje van 8 jaar onrustig laten slapen.
En dan was er ook nog de start van de danslessen. Aan het begin van ieder seizoen, kunnen de dansertjes en danseresjes van dansschool ‘Just Dance Studio’ een auditie doen. Word je eruit gepikt dan kom je in een zogenaamde ‘selectie’ en mag je één keer extra in de week komen trainen. En met de selectie mag je dan vervolgens optreden bij evenementen in de regio. Kom je niet ongeschonden door de auditie? Niets aan de hand. Dan wordt het een jaar als alle andere. Je traint één keer per week en aan het einde van het seizoen treed je twee keer op tijdens de jaarlijkse uitvoering in het theater van Naaldwijk. Ook leuk.
Mijn dochter, want daar gaat het over, danst te pas en te onpas… Op vakantie, vlak voordat we er een dagje op uit trekken: ‘Geo, ik heb een nieuw dansje. Wil je even kijken? En kun je het ook voor me filmen?’ Vervolgens zit ik door het schermpje van m’n smartphone ruim vijf minuten naar een vrolijk dansend meisje te kijken. ‘Zullen we het nu aan mama laten zien?’ Kortom, we vertrekken een kwartier later dan gepland.
Een paar weken later, op het strand van Scheveningen. Uit het niets, terwijl we richting de strandovergang lopen: ‘Stop, willen jullie even kijken? Ik heb een nieuw dansje!’ En daar staan we weer. Als tweekoppig publiek de lenige en ritmische bewegingen van haar zelfbedachte dansje te bekijken. Mijn conclusie: ze vindt dansen leuk!
Maar ze wilde niet meedoen aan de auditie. Ze had zelfs een beetje buikpijn toen de dag naderde en ik erop aandrong om mee te doen. ‘Waarom niet, je vindt dansen toch leuk?’ Ze antwoordde: ‘Omdat ik vorig jaar ook heb meegedaan en toen was ik niet goed genoeg. Ik ben bang om weer niet goed genoeg te zijn. Ik word er zenuwachtig van als er mensen naar me kijken.’
‘Wat heb je te verliezen? Als je niet wordt geselecteerd, ga je gewoon lekker weer één keer per week dansen?’ Ik begreep haar dilemma en dacht na: ze vindt dansen leuk, maar ze blokkeert dus als het serieus wordt. ‘Maar als je nu net eens doet alsof je op het strand staat te dansen en alleen mama en ik staan te kijken? Straal uit dat je dansen leuk vindt en denk niet aan je omgeving!’ Dat werkte. Uiteraard toch nog best nerveus vertrok ze naar de auditie.
Op de vraag, na afloop, hoe het was gegaan, straalde ze. ‘Het ging ontzettend goed! Ik heb net gedaan alsof alleen jullie keken en had de hele tijd een lach op m’n gezicht! Andere meisjes waren ook nerveus en toen heb ik gezegd dat ze gewoon moesten lachen en net doen alsof niemand kijkt!’
Ik was trots. Trots op haar en ook een beetje op mezelf. De aanpak was succesvol geweest. En de uitslag was nog niet eens binnen. Dat duurde maar een paar uurtjes en… Ze was toegelaten tot de selectie! Ik heb zelden zo’n blij meisje gezien. En nu kan ze ook nog wekelijks twee keer zoveel tijd besteden aan haar passie! Inmiddels zit het eerste openbare optreden er op. En natuurlijk ben ik gaan kijken. Dansen was nog nooit zo leuk en daar gaat het om: just dance!
– Geo Arnold