Van mijn goede vriend en sportarts Diederik Oei kreeg ik toegangskaarten om samen met mijn dertienjarige dochter naar de Daviscupwedstrijd tussen Nederland en Kroatië te gaan. Mijn dochter is net gestopt met wedstrijdzwemmen, ze vond het niet leuk meer. De precieze reden hiervoor is mij niet zo duidelijk. Zelf denk ik dat de band met haar teamgenootjes minder vriendschappelijk werd. Dus is de zoektocht naar een nieuwe sport ingezet. De proeftraining atletiek bracht onvoldoende enthousiasme en tennis staat nu op de lijst om geëxploreerd te worden. Dus nam ik de kaartjes dankbaar van Diederik in ontvangst.
De wedstrijd was belangrijk, de winnaar blijft in de hoogste klasse van de Daviscup, de verliezer degradeert naar de tweede divisie. Er was een prachtige gravelbaan aangelegd in de Ziggo Dome. De eerste keer dat zowel ik als mijn dochter deze tempel bezochten. “De volgende keer dat ik hier kom is voor een concert van Ariana Grande”, kreeg ik te horen. ‘Nee schat, we hebben kaartjes voor twee dagen, dus dat zal die keer erop zijn…’
We stappen de tennisarena binnen vlak voor het begin van het dubbelspel op zaterdag. De stand in de wedstrijd was gelijk, zowel Nederland als Kroatië had op vrijdag een enkelspel gewonnen.
Opwinding bij het publiek, Marin Cilic speelt bij de Kroaten. De reus Cilic heeft in het weekend voor deze Daviscupontmoeting de US Open gewonnen. Een geweldige kans om zo’n topspeler live te zien spelen. In het dubbelspel speelt Cilic samen met Draganja tegen de Nederlanders Robin Haase en Jean-Julien Rojer. Gezien de stand van deze spelers op de wereldranglijst voor dubbelspelers zou Nederland de wedstrijd moeten winnen. Toch won Kroatië, vooral door een sterke Cilic. Met een sterke service en vooral met goed geplaatste returns werden de Nederlanders verslagen. Met mijn psychologen-ogen dacht ik vooral te zien dat Cilic goede emotiecontrole heeft. Hij blijft altijd rustig. Wanneer hij een bal mis slaat, dan loopt hij rustig terug naar de baseline en gaat klaar staan voor het vervolg. Dit doet hij ook als hij een geweldig punt maakt. Heel anders dan de Nederlanders. Bij een punt gaat het dak er af, maar dan kan daarop zomaar een stomme fout volgen.
Voor mijn dochter was deze wedstrijd een prima gelegenheid om de puntentelling van tennis tot zich te nemen, daar wist ze eigenlijk niets van. Die telling is ook een beetje raar. Het gaat van 15 naar 30 en dan naar 40. Het punt daarop levert een game, behalve als het ‘deuce’ was. Zes games leveren een set op en tijdens de Daviscup gaat het om drie gewonnen sets en drie gewonnen partijen. Een tenniswedstrijd duurt trouwens lang genoeg om de telling te leren.
Teleurgesteld in het verlies van Nederland gingen we naar huis, maar dochterlief had zin gekregen in de twee enkelspelen van zondag. Ze was fan van Marin Cilic geworden. “Ik wil zijn handtekening”, meldde ze mij bij binnenkomst in het Ziggo Dome. Daar bleek dat niet Cilic het enkelspel tegen Robin Haase zou spelen, maar Mate Delic. Wanneer Haase wint, dan is de stand weer gelijk en moet Cilic zijn hotel verlaten om tegen Thiemo de Bakker te spelen. Het verloop van de partij van Haase bewijst dat je nooit verloren hebt in een tenniswedstrijd totdat het laatste punt is gespeeld. Haase kwam kansloos met 2-0 in sets achter, herpakte zich en won uiteindelijk met 3-2. We zagen een uiterst zwakke Haase, maar ook een waanzinnig goede Haase. Had hij maar wat meer emotionele stabiliteit van Cilic, dacht ik nog. De zwakte van Haase ligt op het mentale vlak, hij kan namelijk echt goed tennissen.
Inmiddels had ik met toernooiarts Diederik overlegd hoe mijn dochter aan een handtekening van Cilic kon komen. Hij adviseerde om een grote tennisbal te kopen bij de stand in de hal en na afloop van de partij van Cilic naar hem toe te komen. Diederik zat de hele Daviscup op een stoeltje achter de scheidsrechter, dicht bij de spelers. Diederik zou haar helpen om de handtekening te scoren.
Rond half zes begon de partij van Thiemo de Bakker tegen Cilic. De Bakker begon goed, hij pakte de eerste set. Cilic bleef wederom rustig. Steeds meer slagenwisselingen eindigden in zijn voordeel. Cilic maakte gelijk in sets. Inmiddels was het half zeven, we zaten al vijfeneenhalf uur naar tennis te kijken. Ondanks de kwaliteit op het veld had ik wel genoeg gezien. Daarbij zag ik de bui voor Nederland al hangen. Voorzichtig informeerde ik bij mijn dochter of ze er al genoeg van had. Eigenlijk wel, maar die handtekening dan? De bal zelf is toch ook een mooi aandenken en het belangrijkste: ze wil op tennis!
– Wim Keizer